واحد پردیس دانشگاه علوم پزشکی گیلان

: به
دنیا آمده بود تا صبر را شرمنده کند، زینب (س) این اسطوره تاریخ را می گویم. آمده
بود تا عشق را مبهوت لحظه های زلالش کند. آمده بود تا صدق و وفا را به جهانیان
بیاموزد و متانت و وقار را به نمایش گذارد. آمده بود تا رسالت خود را به انجام
برساند؛ مونس و یار برادر، سالار قافله حسینی و غم خوار اسیران باشد. آمده بود تا
فریاد بلند مظلومان باشد؛ فریادی که پژواک آن هنوز هم از ورای تاریخ به گوش شنوای
دل های حق جویان می رسد.

زینب (علیهاالسلام) در خانه رفیع امامت
رشد یافته، از لبان وحی علم آموخته، و در دامان کرامت پرورش یافته بود. او لباس
پاکی و تقوا پوشیده بود و به آداب و اخلاق اسلامی مزین گشته بود. زینب (س) فصاحت و
بلاغت را از علی، نجابت را از فاطمه، صبر و شکیبایی را

از حسن و مظلومیت در عین ایستادگی را از حسین آموخته بود؛ او روح بلند و رضا بود.

حضرت زینب (س) تنها 56 سال امانت الهی
خویش را بر دوش کشید. نقل است که در اواخر عمر آن بانوی بزرگ، در مدینه منوره قحطی
پیش آمد. عبدالله بن جعفر، همسر حضرت زینب (س) در شام مزرعه ای داشت و ناچار به
اتفاق همسر خود در آن دیار رحل

اقامت افکند. حضرت در آن سرزمین بیمار شد و در همان جا روح خود، این امانت الهی را
به صاحبش باز گرداند و با جسمی خسته

از فراز و نشیب زمان و رنجور از جور مردمان به دیار باقی شتافت.

چشمانش را گشود و برای آخرین بار به
دورترین نقطه خیره شد. در این مدت حتی یک لحظه چهره برادر از نظرش دور نمانده بود.

آتش اشتیاق بیش از پیش شعله کشید و یاد برادر تمام
وجودش را پر کرده بود. لحظه وصال نزدیک بود. دوباره خیمه های آتش زده

و سرهای بر نیزه، چشمانش را به دریایی از غم مبدل ساخت. زینب (س) پلک ها را روی هم
گذاشت و زیر لب گفت: "السلام علیک

یا ابا عبدالله" و به برادر پیوست. عروج ملکوتی آن بانوی مکرمه بنا به قول
مشهور در پانزدهم رجب سال 62 قمری رخ داد.

منبع:سایت پایگاه اطلاع رسانی موسسه فرهنگ ایثار