واحد پردیس دانشگاه علوم پزشکی گیلان

   جلال الدین محمد فرزند بهاءالدین ولد که در ششم ربیع الاول سال ۶۰۴ هجرى در بلخ ولادت یافته بود.

وفات مولانا جلال الدین در پنجم جمادىالآخر سال ۶۷۲ اتفاق افتاد. مرگ وى در قونیه به صورت واقعه اى سخت تلقى شد، چندانکه تا چهل روز مردم سوگ داشتند. جنازهٔ او را در قونیه نزدیک تربت پدرش بهاءالدین ولد به خاک سپردند و اکنون به قبةالخضراء معروف است. با آنکه مولوى بر مذهب اهل سنت بود، در عین اعتقاد و دیندارى کامل مردى آزادمنش بود و به اهل دیگر دین ها و مذهب ها به دیدهٔ احترام و بیطرفی، چنانکه شایستهٔ مردان کاملى چون او است، مینگریست.

*  آثار مولوى     

  مهمترین اثر منظوم مولوى مثنوى شریف است در شش دفتر به بحر رمل مسدس مقصور یا محذوف که در حدود 62000 بیت دارد. در این منظومهٔ طولانى که آن را به حق باید یکى از بهترین زادگان اندیشهٔ بشرى دانست، مولوى مسائل مهم عرفانى و دینى و اخلاقى را مطرح کرده و هنگام توضیح به ایراد آیه ها و حدیث ها و یا تعریض بدان ها مبادرت جسته است. از مثنوى تاکنون اختصارهاى متعدد فراهم آمده و بر آن شرحهاى گوناگون نوشته شده است. از جمله ترجمه هاى مهم، ترجمه اى است از رینولد نیکلسون، به انگلیسی، همراه با شرحى از آن که به انضمام طبع نفیسى از متن مثنوى انتشار یافت (1925-1940 م).    

 دومین اثر بزرگ مولوى دیوان کبیر مشهور به دیوان غزلیات شمس تبریزى است، زیرا مولوى به جاى نام یا تخلص خود در پایان غالب غزل هاى خود نام مرادش شمس الدین تبریزى را آورده است. چاپ منقح و مستند این دیوان به تصحیح فاضلانهٔ مرحوم مغفور استاد بدیع الزمان فروزان فر از سال ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۵ شمسى انجام گرفت و شمارهٔ بیت هاى آن غیر از رباعیات به 63630 رسیده است. غزل هاى مولوى مملو است از حقیقت هاى عالى عرفانى و دریاهاى جوشانى است از عواطف حاد و اندیشه هاى بلند شاعر.

 سومین اثر منظوم مولوى رباعیات او است که در چاپ مرحوم استاد فروزان فر عدد آنها به ۱۹۸۳ رباعى (3966 بیت) رسیده است. از مولوى اثرهائى به نثر باقیمانده که در خور اهمیت بسیار است و آن شامل مجموعهٔ مکاتیب و مجالس او و کتاب فیه مافیه است.